AİLEDE BİZ OLABİLMEK BİZ’LİK DE BEN KALABİLMEK

Dünya sosyal gruplardan oluşan ve bütünleşip etkileşim, tepkileşim oluşturan faktörlerden müteşekkil, yaşama sürecinde paylaşılan mekândır. Her bir grubun bir gayesi bir hedefi olması kaçınılmazdır. Bu gruplar içerisinde en önemli bir oluşum ailedir.Ailenin amacı üyelerini ayrı ayrı bireysel istekleri, güdüleri, niyetleri ve arzularından bağımsız bir oluşumdur. Üyelerin gayri ihtiyari yapılmış sözleşme ile birlikte ve ortaklaşa belirlenmiş bu amaç tüm aile üyelerinin ihtiyaçlarını aynı anda karşılayabilecekleri psikolojik, fizyolojik,sosyal vb. durumlarda uygun ortam sağlamaktır.

Her sosyal organizasyon gibi ailenin de bir yapılanmasıdurumu vardır. Nihayetinde aile bir insan sistemidir ve aileyi; bu üyeler, kişiler arası ilişkiler,sosyokültürel yapılar,fiziksel çevre dâhil olmak üzere bir sistem oluşumuna zemin hazırlar. En önemli ihtiyaçlar ailede giderilir ve bu önemli ihtiyaçların giderilmediği bireyler, ömür boyu bu ihtiyaçları giderme serüveni içinde bocalayıp, boğuşurken bulur kendilerini.

Maslow İhtiyaçlar Hiyerarşisi Piramidi, Abraham Maslow tarafından 1943 yılında yayınlanan çalışmasında ortaya koyduğu insan psikolojisini gösteren bir teoridir.Piramidin en altında en temel ihtiyaçlar yer alır. Beş basamaktan oluşan piramidin alt dört basamağı Maslow tarafından eksiklik ihtiyaçları olarak ifade edilmiştir. Bunlar saygı gereksinimi, arkadaşlık, sevme, sevilme, aşk, güvenlik ve fiziksel ihtiyaçlardır.

Maslow, ihtiyaçları şu şekilde sıralamaktadır.

-Fizyolojik gereksinimler (nefes alma, besin, yemek, su, cinsellik, uyku, sağlıklı metabolizma, boşaltım)

-Güvenlik gereksinimi (beden, iş, kaynak, ahlak, aile, sağlık ve mülkiyet güvenliği)

-Ait olma, sevgi, sevecenlik gereksinimi (arkadaşlık, aile, cinsel mahremiyet)

-Saygınlık gereksinimi (özsaygı, özgüven, başarı, başkalarına saygı duymak, başkaları tarafından saygı duyulmak)

-Kendini gerçekleştirme gereksinimi (erdemli, yaratıcı, içten, problem çözücü, önyargısız ve hakikatleri kabul eder olmak)

Piramidin en tepesinde 'Kendini gerçekleştirme' basamağı yer alır. Bu anlamda ailede kendini gerçekleştirememiş bireyler bir sonraki basamağa geçiş sağlayamazlar. Bu bağlamda da en önemli ihtiyaç kendini güvende hissetme ve sevgi ihtiyacının giderilmesidir, diğer ihtiyaçlara nisbi olarak daha kalıcı ve daha ciddidir. Karnını doyuramamış bir birey doyurduğu zaman aç kaldığı zamanın tesirinden çabuk kurtulabilir lakin gelişme ve var olma sürecinde ruhu doyurulmayan bir bireyin bir yanı hep eksiktir ve o eksik yanı daima tamamlama arayışı içerisindedir.

Aile bir kale gibidir, dışarıdan gelecek her bir taarruz için savunma mekanizması içindedir. Bu kale içinde her birey birbirini tamamlayıcı ve tam anlayıcı olma gayretinde bir bütündür. Baba evin duvarları, anne evin çatısı, çocuklar o evi süsleyen eşyalar gibidir. Ne duvarsız çatı ne de çatısız duvar bir ev olur. Koruyucu faktör içinde rol oynar anne ve baba. Bu yüzden anne ve babası tarafından onaylanmış, sevgi ihtiyacı karşılanmış çocuklar kendi kimlikleriyle gelişirler aksi takdirde bastırılmış kişilikler ile başka kimliklerde tükenen bireyler sözkonusudur.

Ailede bir bütün içinde kendi kimliğini kaybetmemiş ve ben olabilme serüvenini tamamlayabilmesi; ebeveyn çocuğun kendine ait duygu, düşünce ve isteklerinin olabileceğini kabul görüp o minvalde davranmasıyla mümkündür. Çocuklukta deneme- yanılma yoluyla ve anlayışla karşılanandavranışlar kişiliğin doğru zemini bulmasında önemli ve olumlu rol oynar.Çocuğun zekâ ve kişilik gelişiminin temelinde annenin ve babanın çocuğa karşı sergilediği davranışlarını buluyoruz.Tutumları ve çocuklarına karşı gösterdikleri ilgi, alaka ve davranış biçimleri, anne ve babanın kişilikleri, birbirlerine karşı sergiledikleri davranışları son derece önemlidir. Çocukların varlıklarının birey olarak değil, anne ve babalarının istediği doğrultuda yaşamak zorunda kalan çocuklar tek bir kişi yani ben olarak ortada yoktur. Bedensel olarak var, ruhsal olarak yitiktirler.

Araştırmalara göre sevgiyle ve değer görerek büyümüş çocuklar daha mutlu, başarılı ve her iki gelişimin daha sağlıklı olduğu, sevgisiz ve değersizlikle büyümüş çocukların gelişimleri hem fiziksel hem ruhsal açıdan daha zayıf oldukları ifade edilmiştir. Anne ve babalar çocuklarının sadece ellerinden tutmak yerine en önemli olan akıl ve kalplerinden tutabilmeyi başardıkları an dünyada daha sağlıklı bireyler olacaktır. Sağlıklı bireyler sağlıklı aileleri, sağlıklı ailelerde sağlıklı toplumları oluşturacaktır.

“İnsan sevmeye başlayınca, yaşamaya da başlar” der Madame de Seudary. Şu kısacık ömürde ve bir gün kimseye kalmayacak şu dünyada en güzel sermaye en müthiş hakikat sevmek ve sevilmektir. Maliyeti yok, hesabı yok, çıkarı yok salt ve yalın sevmelerdir. Sevmeli insan, sevmeyen inan mı olur. Yaratılışın merkezinde büyüyen bu güzel haslet insana şifa olur. Şifanız bol olsun dostlar…