PANDEMİ VE ÖLÜM

Acaba hangimiz uykuya yatarken öleceğiz ve bir daha kalkamayacağız diye düşünerek yatarız? Aslında uyku da bir bakıma bir ölüm gibi değil midir? Düşüncelerde dinlenmek ve sağlıklı bir şekilde hayata devam etmek vardır.

Lakin alemlerin Rabbi Zümer suresinin 42. Ayetinde şu şekilde bu hakikati vahyinin içine koymuştur; “Allah, ölüm vakti gelenlerin ve gelmeyenlerin canlarını alır. Ölümüne hüküm verilenleri tutar, diğerlerini belirlenmiş bir süreye kadar salıverir. İşte bunda düşünen bir toplum için işaretler vardır.”

Ölümün soğuk nefesini ensemizde hissettiğimiz şu günlerde hayata anlam katan, daha iyi insan olmaya, arkada hoş bir seda bırakacak eylemleri çoğaltarak ölümsüzleşme yolunda gayretli olmayakimin itirazı olabilir ki?

Bize aitmiş gibi kullandığımız malımızı, canımızı dahi beden elbisemizi almak için ansızın kapımızı çalıp, gözümüze görünen ölüm gerçeğini, o kadar biriktirdiğimiz sevdiklerimize inat çevirmeye kimin gücü yetebilir ki?

Beynimizin anlamla çalıştığı her birimizin malumudur. Anlam veremediğimiz her şey bize acılar yaşatır. Bizi açlık değil anlamsızlık bitirir. Hayatı anlamamız da ölümü anlamak, anlamlandırmakla mümkündür.

Konfüçyüs “Hayatı anlayamazken ölümü nasıl anlayabilirsiniz?” diyerek hayatı sorgulamaktadır.

Bernard Shaw da “Yeryüzünde hüküm süren kuvvet, hayat kuvveti değil, ölüm kuvvetidir.” diyerek ölüme hayata bağlanmanın gücü olduğu anlamını yüklemiştir.

Bir çok angsiyetenin kökeninde olan ölümü anlamadan hayatı anlamamız mümkün değildir.Ölümsüzlük dünyasında bizim yapacağımız bir şey yoktur.

Bu gerçekVoltaire dilinden şu şekilde dökülmüştür;“Ölüm olmasaydı onu icat etmek zorunda kalırdık.”

Aslında bizler ölmek için yaşayan, aynı zamandaölmemek ve her şeyin sahibi olmak için bütün imkanlarımızı kullanan, bir yandan da ölümün olmadığı bir dünyada hedefsiz kalan, hayatın tadını çıkaramayan güçsüz mahluklarız.

Her nefsin ölümü tek tek yaşayacağı gerçeğinin kabul etmemiz biziharekete geçiren bir olgudur. Bu duygu hayatımıza farkındalıkla bakmaya, ölümsüzleşme adına eserler bırakmaya, her yaptığımız iyiliğin de kötülüğün de bir karşılığı olduğunu düşünmeye iter. Böylelikle daha dikkatli oluruz.

Hayatta bütün korkularımızın temelinde sevdiklerimizi, malımızı, canımızı, imkanlarımızı, makamımızı vs.  kaybetme korkusu vardır. Ölüm gerçeğini kabullenmek bizi tedbir almaya iter. Kabul etmemek ise hayatı hayvan bilinci ile anlık yaşatır.

Hayatın sonlu olduğu bilgisi hayatı yaşamaya değerli kılar. Zira ölümün olmadığı yerde hayat yoktur. Ölümün ve hayatın hangimizin daha güzel işler yapacağının görülmesi için yaratılmış olması da bundan dolayı anlamlıdır. 

Korona’dan kurtulamayıp vefat eden Prof. Dr. Ramazan Balcı’nın sosyal medyada vasiyet gibi  dolaşan mesajını, ben de siz değerli okurlarıma vermek isterim.

“Şimdilik alabildiğim nefes ile oturduğum yerde ancak farzları kılabiliyorum. Aman Allah’ım onca nefesi ne kadar değersiz işlerin peşinde harcamışım. İnsanın aklı başında olsa en kıymetli varlığı olan nefesi, sadece Allah yolunda sarf ederdi. Ne yazık ki insan okuyup yazmakla bu hakikati anlayamıyor. Gaflet insanı yeniyor. Evet, herkes pişman olacak. Ya ölünce ya benim gibi olunca, nefesini boşa harcadığını anlayacak. İnsanın en değerli varlığı nefestir. Boş işlere harcamayın. Son pişmanlık fayda vermez."

Peki, biz nefesimizi nerede tüketiyoruz? Ansızın gelecek olan ölüme hazır mıyız?