Türk Tarihçiliğinde Tabu Kavramlar: Soykırım, Etnik Temizlik, Katliam, Sürgün

Tarihimizde, özellikle Osmanlı’nın dağılma sürecinde yaşanan – Amerikalı tarihçi JustinMcCarthy’nin ifadesiyle - “ölüm”, “sürgün”, “etnik temizlik” ve hatta soykırımları ele alan tarihçilerimiz kitap ve makalelerinin başlığında bu kavramları kullanmaktan özellikle kaçındılar. Bunun yerine daha nötr bir kavram olan “göç” kelimesini tercih ettiler.

Acaba neden? Kimden veya neden çekiniyorlar? Veya “soykırım” derlerse kimin takdirini kaybetmekten korkuyorlar?

Bir konferansta bu korkuları ele alıp “göç” tarihçilerimizi eleştirince orada bulunan bir hocamız çok öfkelendi ve “dediklerinin hepsi yanlış, hiçbirine katılmıyorum” diye bağırdı. Toplantı sonrasında ileri yaşlı dinleyicilerden biri yanıma yaklaşıp: “-Yahu siz neyi paylaşamıyordunuz?” diye sordu. “Onlara ‘korkak’ dedim, o yüzden tepki gösterdi” dedim. “Haaa. O zaman haklıymış!” dedi. Gülüştük.

Bu toplantıdan sonra bu konuyu diğer önemli göç tarihçimizle de paylaştım. “Siz zamanında bu kavramları çekinmeden kullansaydınız, bu gün bu alanda farklı bir noktada bulunurduk” diye biraz da sitem ettim değerli hocamıza. Zaten benden yaşça da büyük “ağbi” olarak saygı gösterdiğim bir hocam. “O zaman sana konuşacak konu kalmazdı!” diye tepki gösterdi. Bir daha da benimle konuşmadı. Mesajlarıma da cevap vermiyor.

Velhasıl-ı kelam değerli hocalarımız Türklerin yaşadıkları sürgün ve katliamlar için “etnik temizlik” kavramını kitap başlıklarına taşıyacak kadar cesur değiller, ama çok da alınganlar.

Bir de başka türlü hocalarımız var, onları “self-orientalist” ve “Turkofobik” olarak tanımlıyorum. Onlar Türklere yönelik – haklı-haksız, abartılı-abartısız- her türlü suçlama ve ithamları kabul edip, örneğin “soykırım”, “katliam”, “imha” gibi kavramları ağızlarını şapırdatarak kullanıyorlar. Müthiş bir nefret duyuyorlar Türklüğe ve Türk tarihine karşı. Öyle bir nefret ki Balkan Savaşlarını bile – ki I. Balkan Savaşında Balkan Türk ve Müslümanlarına karşı yapılan mezalimi “soykırım”, “etnik temizlik”, “katliam”, “sürgün” gibi kavramların tamamını kullanarak izah edebiliriz – Türkleri fail gibi göstererek tanımlamaya yelteniyorlar. Onları bırakalım, kendi karanlıklarında boğulsunlar.

Ama onlarla yakın arkadaşlık yapanlar da onların etkisinde kalabiliyor. Bir örnek vereyim:

Değer verdiğim ve kendisi de Türk olduğu için deporte edilmiş, yerini yurdunu 24 saat içinde terke zorlanmış bir akademisyenimiz.

Ondan, İngiliz bir uzmanın Bulgaristan Türkleri ile ilgili yazdığı önemli bir eser için tenkit yazmasını rica ediyorum. Eserin başlığında Türklere yapılanı “etnik temizlik” olarak tanımlıyor. Hocamız, durdu ve dikkatle beni uyardı: “Mehmet, bazı ülkelerin istihbaratları bu tür şeyler yazdırıp, iki ülke arasındaki ilişkileri bozmaya çalışabiliyorlar, dikkatli ol!”

Bu hocamızı; “etnik temizlik” kavramını benim uydurmadığımı, İngiliz hocanın da bu kitabı Türkiye ile Bulgaristan’ın arasını bozmak için yazmadığını, “etnik temizlik” kavramını bizzat Bulgar Parlamentosunun 11 Ocak 2012’de aldığı bir kararda Jivkov rejiminin Türklere karşı uyguladığı politika için kullandığını ispat edene kadar aramızda sayfalarca mailler gidip geldi. Uzun bir mücadelenin sonunda nihayet parlamento kararını okumaya ikna oldu ve “Haaa…” diyebildi. Allah selamet versin. Bilime çok katkıları oldu, bundan sonra da çok olacak.

Ama ben gerçekten de yoruldum.

Bir yandan muhafazakâr “göç” tarihçileri, öte taraftan tarihteki her kötülüğün altında Türkleri arayan enternasyonalistler arasında kimseye de yaranamıyorsunuz.

“GenocideResearch” dergisi Türklere yönelik soykırım suçlamaları ile dolu. Türkler hiç mi “genocide” mağduru olmadı?